ఎన్నెల్లో గోదారి : Telugu Story

ఎన్నెల్లో గోదారి... సూరీడు లేకపోయేసరికి జాబిలితో సరసాలు సాగిస్తూంది.

బ్రిడ్జ్ మీద హడావిడిగా పరిగెడుతున్న వాహనాల వెలుతురు నీళ్ళమీద బంగారు అలలను ఏర్పరుస్తున్నాయి. ఇంత ప్రశాంతంగా ఉన్న గోదారి... ఏమాత్రం ఏమరుపాటుగా ఉన్నా ప్రాణాలు తీస్తుందన్న విషయం నా ఒక్కడికే కాదు మా పడవలో ఉన్న ప్రతి ఒక్కరికీ తెలుసు.

“చీకటి పడినాక పడవెక్కడం ఎందుకు బాబు?” సణిగాడు నరసింహం. నేను నవ్వి ఊరుకున్నాను. రాజమండ్రిలో రైలెక్కాలంటే మా ఊరినుండి పడవెక్కాల్సిందే. హైవే మీద లారీలు కూడా ఆపరు. అంత చిన్న పల్లె అది.

గాలి చల్లగా వీస్తూ ఉంది. నిత్య గుర్తుకొచ్చి తల విదిలించేను. సరిగ్గా ఒక సంవత్సరం కింద ఇలాగే ఇద్దరం పడవనుంచి ఆ గాలితో మాట్లాడాలని చేసిన ప్రయత్నం కళ్ళముందు కదలాడింది. నిత్య పట్టుదప్పి పడవనుండి నీళ్ళలో పడిపోయింది. గోదారి ప్రేమగా ఆమెని అక్కున చేర్చుకొంది. నిత్య దొరికితే ఎవ్వరు మాత్రం వదులుకొంటారు?

మూడు నెలలు అలా పిచ్చివాడిలాగా బ్రతికాను. నిత్య తో పాటు జీవితం మీద ఆశలన్నీ కూడా గోదారిలో చేరిపోయాయి. ఒకటి రెండు సార్లు గోదారిలోకి దూకుదామని ప్రయత్నించానుగాని ధైర్యం లేకపోయింది.

నరసింహం నెమ్మదిగా భుజం మీద చెయ్యి వేశాడు. “వదిన గుర్తొస్తుందా బాబు?” తల అడ్డంగా ఆడించాను. అతను నమ్మలేదు. నమ్ముతాడని నేను అనుకోనుకూడా లేదు. అవతల గట్టు దగ్గరకు వచ్చింది. గట్టు మీద కాలు పెట్టినప్పుడు ఏదో తెలియని రిలీఫ్. నిత్య మరణం వల్ల నీళ్ళంటేనే భయమేర్పడిపోయింది.

రాజమండ్రి స్టేషన్ లో నరసింహం శెలవు తీసుకొని కాకినాడ ప్యాసింజర్ ఎక్కాడు. నేను గౌతమి ఎక్స్ ప్రెస్ లో ఎక్కి పడుకున్నాను... హైదరాబాదు కోసం నిరీక్షిస్తూ..

ప్రొద్దున్నే కలకల ధ్వనులతో మెలకువ వచ్చింది. సికిందరాబాద్ స్టేషన్. గబగబా దిగాను. ఎదురుగా సౌమ్య... వదిలి వెళ్ళి రెండు రోజులే అయినా యుగాలు గడిచినట్లనిపించి గట్టిగా గుండెలకు హత్తుకున్నాను. “అమ్మ నాన్న బాగున్నారా?” అడిగింది సౌమ్య తల నిమురుతూ. “నిత్య గుర్తొచ్చింది” అన్నాను కష్టం మీద.

ఇద్దరికీ తెలుసు... ఆ విషయం గురించి మాట్లాడడం ఇద్దరికీ నచ్చదని. కానీ అప్పడప్పుడూ అలా నోటివెంట నిత్య పేరు వచ్చేస్తూ ఉంటుంది. సౌమ్య కళ్ళలో నీళ్ళు చూడలేకపోయాను. ఒక్కగానొక్క కూతురు... నిండుగోదారి తీసుకెళ్ళిపోయింది. నా గుండె పగిలి పోయేటట్లున్నా సౌమ్య కోసం మామూలుగా ఉండడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను.

సరదాగా పారే గోదారి... ఎంత మంది శత్రువులున్నారో తెలియదుగానీ వారి సంఖ్య రెండు కంటే ఎక్కువని మాత్రం ఖచ్చితంగా చెప్పగలను.

సమాప్తం.

బీచ్ గోల

ఆకాశం భూమిని ముద్దుపెట్టుకున్న చోట, మామిడాకును వదల్లేక వదల్లేక కిందకు జారుతున్న నీటి బిందువులా సూర్యుడు అస్తమించడానికి సన్నాహితుడవుతున్నాడు.

అలలు మాత్రం నిర్విరామంగా తాళంకి అనుగుణంగా అలుపు సొలుపు లేకుండా సాగరతీరాన్నికొడుతున్నాయి.

నాకు నవ్వొచ్చింది. యద్దనపూడి గారి నవలలు ఎక్కువ చదివి బీచ్ లో కూర్చుంటే ఇలాగే నవలాశైలిలో పరిగిస్తాయి ఆలోచనలు. పక్కన బఠానీల వాడు చురుకుగా బీచ్ అంతా పరీక్షిస్తున్నాడు జంటలు ఎవరన్నా కనిపిస్తారేమోనని. జంటపక్షులు ఐదు నిమిషాల ఏకాంతం కోసం ఐదు రూపాయలు పెట్టి బఠానీలు కొనగలరనే సిద్ధాంతాన్ని సరిగ్గా ఉపయోగించుకోవడం అతని వ్యాపార దక్షతకు నిదర్శనం.

నాకు మళ్ళీ నవ్వొచ్చింది. కొద్ది రోజులక్రింతం నేను కూడా ఒక ఐదు రూపాయలు వదిలించుకోవాల్సి వచ్చింది నిస్సహాయంగా! కొనకపోతే అస్సలు వదలరే వీళ్ళు!! మార్కెటింగ్ ఫీల్డ్ లో పనిచేసే నాకు, ఈ సముద్రపు గట్టు వ్యాపారికి ఎన్నో పోలికలు కనిపిస్తాయి. మేము ఒక ఇస్త్రీ చొక్కా ఒక సూటు వేసుకొని ఎదుటివాడి అవసరాన్ని మాకు తగినట్లుగా మార్చి సరుకులు అమ్ముతాము. వీడు ప్రేమజంట అనే కాంసెప్ట్ లో ఉన్న ఒక చిన్న లూప్ హోల్ ని ఉపయోగించి తన ప్రాడక్ట్ ని అమ్ముతాడు.

ఆరు గంటలయ్యింది. ఇంటికి వెళ్ళాలనిపించలేదు. బఠానీలవాడు నా వంక అదోలా చూసాడు. వారం ముందుటి వరకు ప్రతిరోజు జంటగా వచ్చి ఇప్పుడేంటో దేవదాసు టైపులో ఒంటరిగా కూర్చొని యద్దనపూడి రీతిలో ఆత్మవిమర్శనం చేసుకుంటున్నాడని ఆలోచిస్తూ ఉండొచ్చు బహూశా.

ముచ్చటగా మూడోసారి నవ్వొచ్చింది నాకు. మా అభిరుచులు కలవవట, కాబట్టి విడిపోవాలంట. ఎంత సులువుగా అనేసింది? ఆమెకేం! ఇంట్లో బామ్మ, తాతయ్య, అమ్మ, నాన్న, తమ్ముడు, చెల్లెలు ఉన్నారు... వారికోసం నన్ను వదలాలంటే పెద్ద పని కాదు. కాని నాకు? ఒక పేరుకోసం మామయ్య తప్పితే రక్త సంబంధీకులని చెప్పుకోడానికి ఎవ్వరూ లేరు.

ఈసారి బఠానీలవాడు నవ్వాడు. "సార్, ఏంటి ఒంటరిగా కూర్చున్నారు?" వీడిక్కూడా కావాల్సివచ్చింది నా జీవితగాథ. తల అడ్డంగా ఆడించాను. "తెలుగువాళ్ళు ఇక్కడికి చాలా తక్కునగా వస్తారు సార్... బఠానీలు కావాలా?" ఈ సంభాషణ ఎటునుంచైనా తిరిగీ బఠానీలకే వస్తుందని తెలిసినా అతని అప్రోచ్ ని మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాను. మార్కెటింగ్ లో పర్సనల్ డీటైల్స్ ద్వారా ముందుకు దూసుకెళ్ళడం ఒక ప్రక్రియ. ఇతను హార్వార్డ్ లో చదవలేదేమోగాని, లోకాన్ని మాత్రం క్షుణ్ణంగా చదివాడు.

"నా పాప తనని మర్చిపొమ్మంటుందోయ్! ఏం చెయ్యమంటావ్?" అడిగాను రెండు రూపాయల బఠానీలు నములుతూ.

"మర్చిపోండి సార్. బాంబే లో అమ్మాయిలు తక్కువా? అయినా మీకేంటి సార్... విక్టరీ వెంకటేష్ లాగా ఉంటారు. ఈ బీచ్ లో కూర్చొని అలా సూర్యుడిని చూస్తే బాధగానే అనిపిస్తుంది. క్లబ్బులు డిస్కోలు ఉంటాయిగా... వెళ్ళండి. తాగండి... ఏదో పిల్ల దొరక్కుండా పోదు."

తల అడ్డంగా ఆడించాను. "నాకు ఏదో పిల్ల ఒద్దురా.. ఆ పిల్లే కావాలి."

అతను నన్ను పిచ్చాసుపత్రి నుండి తప్పించుకొని వచ్చిన ఒక మహామేధావి వంక చూసినట్లు చూసాడు. "ఇక్కడ కూర్చొని అలలను చూస్తే ఆమె దొరుకుతుందా బాబు? అయినా రోజూ బీచ్ లో పడి మాట్లాడుతారు. ఎప్పుడన్నా అది కాక ఇంకేమన్నా చేసారా? పాపం ఆ పిల్ల కి బోర్ కొట్టి ఉంటుంది."

నన్నెవరో కొట్టినట్లనిపించింది. ఆత్మవిమర్శనం, యద్దనపూడి నా జీవితంలో కావలసినదాని కంటే కొంచెం ఎక్కువయ్యాయేమో.. సుమన్ అందుకే విడిపోవాలనుకొందేమో...

బఠానీల వాడికో పది రూపాయలు ఇచ్చి బస్ స్టాప్ వైపు కదిలాను... మరో సారి సుమన్ తో మాట్లాడాలని.. ఈ సారి బీచ్ లో మాత్రం కాదు!