బీచ్ గోల

ఆకాశం భూమిని ముద్దుపెట్టుకున్న చోట, మామిడాకును వదల్లేక వదల్లేక కిందకు జారుతున్న నీటి బిందువులా సూర్యుడు అస్తమించడానికి సన్నాహితుడవుతున్నాడు.

అలలు మాత్రం నిర్విరామంగా తాళంకి అనుగుణంగా అలుపు సొలుపు లేకుండా సాగరతీరాన్నికొడుతున్నాయి.

నాకు నవ్వొచ్చింది. యద్దనపూడి గారి నవలలు ఎక్కువ చదివి బీచ్ లో కూర్చుంటే ఇలాగే నవలాశైలిలో పరిగిస్తాయి ఆలోచనలు. పక్కన బఠానీల వాడు చురుకుగా బీచ్ అంతా పరీక్షిస్తున్నాడు జంటలు ఎవరన్నా కనిపిస్తారేమోనని. జంటపక్షులు ఐదు నిమిషాల ఏకాంతం కోసం ఐదు రూపాయలు పెట్టి బఠానీలు కొనగలరనే సిద్ధాంతాన్ని సరిగ్గా ఉపయోగించుకోవడం అతని వ్యాపార దక్షతకు నిదర్శనం.

నాకు మళ్ళీ నవ్వొచ్చింది. కొద్ది రోజులక్రింతం నేను కూడా ఒక ఐదు రూపాయలు వదిలించుకోవాల్సి వచ్చింది నిస్సహాయంగా! కొనకపోతే అస్సలు వదలరే వీళ్ళు!! మార్కెటింగ్ ఫీల్డ్ లో పనిచేసే నాకు, ఈ సముద్రపు గట్టు వ్యాపారికి ఎన్నో పోలికలు కనిపిస్తాయి. మేము ఒక ఇస్త్రీ చొక్కా ఒక సూటు వేసుకొని ఎదుటివాడి అవసరాన్ని మాకు తగినట్లుగా మార్చి సరుకులు అమ్ముతాము. వీడు ప్రేమజంట అనే కాంసెప్ట్ లో ఉన్న ఒక చిన్న లూప్ హోల్ ని ఉపయోగించి తన ప్రాడక్ట్ ని అమ్ముతాడు.

ఆరు గంటలయ్యింది. ఇంటికి వెళ్ళాలనిపించలేదు. బఠానీలవాడు నా వంక అదోలా చూసాడు. వారం ముందుటి వరకు ప్రతిరోజు జంటగా వచ్చి ఇప్పుడేంటో దేవదాసు టైపులో ఒంటరిగా కూర్చొని యద్దనపూడి రీతిలో ఆత్మవిమర్శనం చేసుకుంటున్నాడని ఆలోచిస్తూ ఉండొచ్చు బహూశా.

ముచ్చటగా మూడోసారి నవ్వొచ్చింది నాకు. మా అభిరుచులు కలవవట, కాబట్టి విడిపోవాలంట. ఎంత సులువుగా అనేసింది? ఆమెకేం! ఇంట్లో బామ్మ, తాతయ్య, అమ్మ, నాన్న, తమ్ముడు, చెల్లెలు ఉన్నారు... వారికోసం నన్ను వదలాలంటే పెద్ద పని కాదు. కాని నాకు? ఒక పేరుకోసం మామయ్య తప్పితే రక్త సంబంధీకులని చెప్పుకోడానికి ఎవ్వరూ లేరు.

ఈసారి బఠానీలవాడు నవ్వాడు. "సార్, ఏంటి ఒంటరిగా కూర్చున్నారు?" వీడిక్కూడా కావాల్సివచ్చింది నా జీవితగాథ. తల అడ్డంగా ఆడించాను. "తెలుగువాళ్ళు ఇక్కడికి చాలా తక్కునగా వస్తారు సార్... బఠానీలు కావాలా?" ఈ సంభాషణ ఎటునుంచైనా తిరిగీ బఠానీలకే వస్తుందని తెలిసినా అతని అప్రోచ్ ని మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాను. మార్కెటింగ్ లో పర్సనల్ డీటైల్స్ ద్వారా ముందుకు దూసుకెళ్ళడం ఒక ప్రక్రియ. ఇతను హార్వార్డ్ లో చదవలేదేమోగాని, లోకాన్ని మాత్రం క్షుణ్ణంగా చదివాడు.

"నా పాప తనని మర్చిపొమ్మంటుందోయ్! ఏం చెయ్యమంటావ్?" అడిగాను రెండు రూపాయల బఠానీలు నములుతూ.

"మర్చిపోండి సార్. బాంబే లో అమ్మాయిలు తక్కువా? అయినా మీకేంటి సార్... విక్టరీ వెంకటేష్ లాగా ఉంటారు. ఈ బీచ్ లో కూర్చొని అలా సూర్యుడిని చూస్తే బాధగానే అనిపిస్తుంది. క్లబ్బులు డిస్కోలు ఉంటాయిగా... వెళ్ళండి. తాగండి... ఏదో పిల్ల దొరక్కుండా పోదు."

తల అడ్డంగా ఆడించాను. "నాకు ఏదో పిల్ల ఒద్దురా.. ఆ పిల్లే కావాలి."

అతను నన్ను పిచ్చాసుపత్రి నుండి తప్పించుకొని వచ్చిన ఒక మహామేధావి వంక చూసినట్లు చూసాడు. "ఇక్కడ కూర్చొని అలలను చూస్తే ఆమె దొరుకుతుందా బాబు? అయినా రోజూ బీచ్ లో పడి మాట్లాడుతారు. ఎప్పుడన్నా అది కాక ఇంకేమన్నా చేసారా? పాపం ఆ పిల్ల కి బోర్ కొట్టి ఉంటుంది."

నన్నెవరో కొట్టినట్లనిపించింది. ఆత్మవిమర్శనం, యద్దనపూడి నా జీవితంలో కావలసినదాని కంటే కొంచెం ఎక్కువయ్యాయేమో.. సుమన్ అందుకే విడిపోవాలనుకొందేమో...

బఠానీల వాడికో పది రూపాయలు ఇచ్చి బస్ స్టాప్ వైపు కదిలాను... మరో సారి సుమన్ తో మాట్లాడాలని.. ఈ సారి బీచ్ లో మాత్రం కాదు!